Πίσω από κάθε τραγούδι, πίσω από κάθε δημιουργία, πίσω από κάθε νότα υπάρχει πάντα μια σκέψη.
Η καταγραφή της με λόγια αποτελεί μερικές φορές μέρος του όλου.
Poria ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2018
Το 2018…
Είδα Φωτεινούς ανθρώπους να παλεύουν με το σκοτάδι και σκοτεινούς ανθρώπους να γοητεύονται από το Φώς.Είδα σκοτάδια σε ματιές και πόνο στο άγγιγμα.Είδα ανθρώπους να χάνονται στο χάος της ανέτοιμης ψυχής τους.
Είδα Αλυσίδες που ήταν μόνο αποκύημα φαντασίας να κρατάνε ανθρώπους. Μα η ψυχή αγκομαχούσε να τις σέρνει.Άκουσα λόγια να εκφέρουν τραγωδίες και απόλαυσα λέξεις να μαλακώνουν ψυχές.Έγινε η φωνή μου βάλσαμο για ανθρώπους και η φωνή τους οδηγός στις ανηφοριές μου.
Μου δώθηκαν αγκαλιές που δεν άξιζα και άγγιξα πονεμένους ανθρώπους για να τις ανταποδώσω.Με τίμησαν ειλικρινή μάτια και τρυφερά αγγίγματα και παρέδωσα περισσότερο καρδιά απ’ ότι παλιότερα. Συγχώρεσα ανθρώπους που με πόνεσαν και μόλις το έκανα είδα εκρήξεις Ομορφιάς στα μάτια τους και στο άγγιγμά τους.
Φοβήθηκα το Σκοτάδι αλλά άντεξα πολλές φορές την επικράτηση του. Συγχώρεσα αδύναμα κομμάτια μου και ελάφρυνα την περπατησιά μου. Είδα θαύματα σε ψυχές που οι ίδιες δεν μπορούν δυστυχώς ακόμα να αναγνωρίσουν. Αλλά τους προσέφερα την ματιά μου.
Ακούμπησα υπάρξεις και ζέστανα καρδιές. Το ίδιο και αυτές. Χρησιμοποίησα το Δώρο που μου δώθηκε πριν κάποια χρόνια. Έτσι, έμαθα να ακούω και σταμάτησα να ρωτώ τον εαυτό μου για μένα. Τώρα οι Σημαντικοί Άλλοι μιλάνε και με βοηθούν να με μαθαίνω ουσιαστικά.
Έγινα Ευγνώμων για αγκαλιές, φιλιά και νύχτες που με σημάδεψαν. Για ανθρώπους που πόνεσα και ανέχτηκαν τη συγνώμη μου. Για κορμιά που ανταλλάξαμε ουσία και στείλαμε Φώς στον Ουρανό.
Έγινα Ευγνώμων για την Ιερότητα στιγμών και περισσότερο ανεχτικός με τη φτώχια και τα σκοτάδια μου.Έγινα Ευγνώμων για τους φίλους που επέστρεψαν και βαδίζουμε τόσο μαζί ακόμα και αν είμαστε τόσο μακριά.
Οριοθέτησα τη Γνώση και δεν της επέτρεψα να βυσσοδομεί σε βάρος της Ομορφιάς. Αντιθέτως την έντυσα με χρησιμότητα και την τοποθέτησα πίσω μου όχι εμπρός μου.
Έγινα κοινωνός μια Πορείας που πια γνωρίζω ότι δεν έχει Προορισμό. Μόνο Δρόμο. Ένα Δρόμο με στιγμές. Που περνά από Σπηλιές και Τρομαχτικά μονοπάτια και μετά πάλι από πανέμορφα λιβάδια και τοπία ασύλληπτης ομορφιάς.
Και σε καλώ:
Σταμάτα και μύρισε τους ανθούς των λουλουδιών γιατί αυτές είναι οι στιγμές που δίνουν αξία στην Πορεία. Και αυτή η μνήμη της ομορφιάς θα σε κρατήσει Ζωντανό στις νύχτες που η Ψυχή κατηφορίζει στα Σκοτάδια.
-Μια τζούρα ομορφιάς μπορεί να νικήσει εκατό τέρατα συγχρόνως-
Η Πορεία μου χαράχτηκε με πόνο, Αγάπη. ανάγκη, έλλειψη, φόβο, Ηδονή, Συμπόνια, Έρωτα.
Η Πορεία συνεχίζεται…
«Αν δεν καώ εγώ –αν δεν καείς εσύ- πως θα γενούνε τα σκοτάδια φως;»
Καλή Χρονιά σε όλους τους συνοδοιπόρους και περιπατητές.
Άλως ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2017
H φετινή χρονιά ήταν μια χρονιά κατακτήσεων για εμένα. Προσωπικά αλλά και καλλιτεχνικά. Όμως στη διάρκεια της υπήρξαν και σημαντικές απώλειες. Σήμερα, τελευταίες ώρες του 2017 αφήνω ένα προσωπικό ψυχόγραμμα όπου καταγράφω μουσικά μια ολόκληρη χρονιά. Με αγάπη, αλλά και πόνο. Με προσωπικές επιτυχίες αλλά και προσωπικές αστοχίες. Με καλλιτεχνικές ανησυχίες αλλά και ερωτικές αποτυχίες. Με λάθος επιλογές αλλά και σωστά μονοπάτια. Το κομμάτι αυτό (σχεδόν πειραματικό), καταγράφει κάθε έντονη στιγμή με νότες. Και φέρει μια μεγάλη συναισθηματική αμαρτία. Χωράει λόγια που δεν εκφράστηκαν ποτέ. Και όταν δεν εκφράζεις αυτό που πρέπει όταν πρέπει, αφήνεις σημαντικά ανθρώπινα κενά από σημαντικούς ανθρώπους. Η καταγραφή των λέξεων με νότες δε σώζει και δεν διορθώνει. Αποδίδει ίσως κάποια τιμή στα πρόσωπα που έλαμψαν (σ)το μονοπάτι σου αλλά συγχρόνως μεγεθύνουν το λάθος και του προσδίδουν στοιχεία τραγικότητας.
Αλλά όπως και να ΄χει, ο δρόμος συνεχίζεται. Φωτισμένος από το φως τους και σκοτεινός από την απώλεια τους.
Το 2018 να μας απαλύνει από τα περιττά.
Σας ευχαριστώ
The Storyteller (Χ.Π)
===============================
Religion ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2017
H θρησκεία ανέκαθεν αφορούσε τις αναζητήσεις μου. Ως παιδί, ήμουν αρκετά εμπλεκόμενος με την Χριστιανική παράδοση. Φυσικά, εκεί γύρω στα 18 με την ενηλικίωση, ως οφείλει κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος, έβγαλα από πάνω μου το βάρος μιας θρησκευτικής ιδεολογίας κενής και ξεκίνησε έτσι το ταξίδι της ιδεολογικής επανασυγκρότησης. Προφανώς και η ιδεολογική αυτή διαδικασία δεν ολοκληρώνεται ποτέ αλλά ο προσδιορισμός μου έχει βρει το δρόμο του.
Στη θέση που είμαι, μπορώ πλέον να αντιληφθώ γιατί οι άνθρωποι επιλέγουν να μένουν προσκολλημένοι σε παραμύθια που βρίθουν φαυλότητας και ποιά ψυχική ανάγκη τούς διατηρεί δέσμιους παρωχημένων ιδεών και σκοταδιστικών καταλοίπων. Επίσης καταλαβαίνω πια ότι η οπτική ανθρώπων που έχουν κατακτήσει την πιο ειλικρινή στάση του αγνωστικισμού, είναι αδύνατο να κατανοηθεί από τους ακόλουθους θρησκειών. Πως να αντιληφθείς άλλωστε το προφανές όταν η ψυχή σου το τρέμει;
Καθώς η φιλοσοφική μου ενασχόληση με το θέμα είναι διαρκής, η μουσική προσέγγιση ήταν απλά θέμα χρόνου. Και για να το κάνω ακόμα πιο σαφές, χρησιμοποίησα αποσπάσματα από συνέντευξη του Bertrand Russell σχετικά με τη θρησκεία. Ο Bertrand Russell στιγμάτησε τη σκέψη μου και δε θα μπορούσα να μην τον τοποθετήσω με κάποιον τρόπο σε κάτι που τον αφορά.
Περισσότερα για τον Bertrand Russell:el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%8…F%83%CE%B5%CE%BB
======================
Όλα έγιναν
Η πρώτη επαφή με την ποίηση ήταν στα σχολικά χρόνια. Όμως για μένα ήταν απλά ένα ακόμα βαρετό λογοτεχνικό μάθημα, που μόνο ως ξεπερασμένη περιγραφή εικόνων που δε με αφορούσαν, μπορούσα να το δω.
Η αλήθεια είναι ότι φίλος της ποίησης δεν υπήρξα ποτέ. Μάλλον χανόμουν στον ποιητικό λόγο τραγουδιών. Αυτό για μένα ήταν ποίηση.
Οι γνωστοί ποιητές που ανά διαστήματα έβγαιναν στη ρότα μου εξακολουθούσαν να φέρουν αυτή τη βαρετή παρωχημένη περιγραφική τους μανία . Ανυπόστατα ποιητικοί. Αναγκαστικά Λυρικοί.
Τώρα ξέρω πως ίσως να μην ήμουν έτοιμος.
Όταν ο Λειβαδίτης ήρθε ένα βράδυ στη ζωή μου, σχεδόν μεσάνυχτα και εντελώς τυχαία ( σαν ένας διαβάτης να σου χτυπά την πόρτα αργά το βράδυ ξέροντας ότι είναι απλά ένας περιπατητής που ξέμεινε εκεί έξω και που δεν έχει αλλού να πάει) απλά τον καλωσορίζεις και του δίνεις μια άκρη να ξαποστάσει. Κάπως έτσι φαντασιακά και αρκετά ποιητικά θα έλεγα, τον καλωσόρισα
Καλόβολος στιχουργικά, Περιγραφικά κατανοητός και συναισθηματικά φορτισμένος .
Ο κάθε στίχος του όχι μόνο έδωσε ποιητική υπόσταση σε προβληματισμούς μου αλλά παρέδωσε στο νου μου και συνέχεια.
Στο ποίημα που χρησιμοποίησα η ίδια η ζωή των σκεπτόμενων ανθρώπων περιγράφεται μέσα σε 5 στίχους .
Μια ζωή σε 5 στίχους.
Η πραγματικότητα μιας ζωής σε πέντε στίχους.
“.. Όλα έγιναν…”
==========================
Only because of you
Είναι γεγονός ότι το να πειράζεις τέτοια τραγούδια είναι μία τεράστια ιεροσυλία. Ο λόγος που κάποιες φορές αποφασίζω να βάλω το χέρι μου σε τέτοιους ήχους δεν είναι για να προσφέρω κάτι παραπάνω αλλά για να σφραγίσω με μια δική μου ταυτότητα πρόσωπα και στιγμές.
Τέτοιες δημιουργίες ανήκουν σε μία κατηγορία που την ονομάζω ” “Bιωματική”. Βέβαια η συντριπτική πλειοψηφία της μουσικής μου στηρίζεται σε προσωπικές στιγμές και εμπνεύσεις. Παρόλα αυτά, μερικά ηχητικά δείγματα αφορούν εντελώς ρεαλιστικές καταγραφές. Όπου η καλλιτεχνική φαντασιακή “αδεία” λείπει. Άλλες φορές αποτελούν φόρο τιμής σε πρόσωπα και καταστάσεις ή ξορκίζουν περιόδους που θα έπρεπε να ήτανε πιο όμορφες απ’ ότι επέτρεψα να είναι. Κάθε νότα, κάθε ήχος, αντιπροσωπεύει συναισθήματα, εμπειρίες και ανάκληση στιγμών ζωής. Πολύ περισσότερο καταγράφει μουσικά, λέξεις και αισθήματα που αδυνατούσα να μεταφέρω τη στιγμή που θα έπρεπε. Αυτή λοιπόν η ετεροχρονισμένη έκφραση μπορεί να μην έχει καμία πραγματική αξία καθώς δε θα καταφέρει ποτέ να φτάσει στο δέκτη, αλλά έχει προσωπική αξία ως κάποιου είδους συμπαντική
μεταφορά της αλήθειας μου στα άστρα.
==========================
The Story of the Ghosts
Το μεταναστευτικό πρόβλημα στην Ελλάδα, οι δυνατές εικόνες από παιδιά να χάνουν τη ζωή τους στο κυνήγι της, τα σοκαριστικά ρατσιστικά αντανακλαστικά της κοινωνίας μας και η συνήθεια του θανάτου στις οθόνες μας , ήταν η αφορμή για αυτόν τον ήχο.
Ήθελα απλά να πω μια ιστορία. Την ιστορία των ανθρώπων που η ζωή τους για τον κόσμο αυτό δεν έχει καμία αξία.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Αγγελική Μπαζίνα και τη Βιργινία Μπάκα για το χρόνο, την πολύτιμη συμβολή τους και την υπομονή τους!!!
Ηχητικά και οπτικά αποσπάσματα από την ταινία μικρού μήκους ‘Ellis’ με τον Robert De Niro
Μπορείτε να τη δείτε εδώ : didee.gr/2016/01/18/ellis-dit…linikous-ipotitlous/
Konor
Ο Konor ήταν ένα πρώιμο alter ego μου .Επινοήθηκε..ή μάλλον ανακαλύφθηκε , κάτω από πολύ ιδιαίτερες συνθήκες. Πιθανόν όχι τυχαία. Αλλά οι στιγμές κάνουν κάτι τυχαίο ή του δίνουν ουσία κι αξία.
Κάποια στιγμή έρχεσαι αντιμέτωπος ακόμα και με τον ίδιο σου τον εαυτό. Οφείλεις να το κάνεις Μια τέτοια σύγκρουση δυνάμεων είναι ο συγκεκριμμένος ήχος. Εγώ τα βάζω με εμένα. Ερμηνεύω το alter ego μου. To ξεμπροστιάζω και το εξηγώ. Άλλωστε το ίδιο έκανε και αυτό με εμένα.
Κωδικοποιημένο βέβαια ανάλογα. και “φτιασιδομένο” έτσι ώστε ελάχιστοι άνθρωποι να μπορέσουν να το κατανοήσουν. Ίσως όμως και να μην μπορέσουν ούτε αυτοί..Αλλά αν δε γίνει κατανοητό από αυτούς τους λίγους το alter ego απλά δεν υπήρξε ποτέ.
Αν έχει τη δύναμη να αντέξει ή απλά θα σβήσει γιατί έμεινε αστήρικτο, θα φανεί.
Έτσι και αλλιώςδε μπορώ από μόνος μου να διατηρήσω κάτι το οποίο στην ουσία δεν δημιούργησα μόνος μου. Δεν μου ¨ανήκει” εξ ολοκλήρου. Και αυτό είναι η μεγαλύτερη αξία του αλλά και η μεγαλύτερη απαξίωση και κατάρα του. Ο Δαίμονας του…
Ψιτ
Καθότανε απέναντι μου και χάζευε στο PC μου. Και καθώς με το κινητό μου άρχισα να την απαθανατίζω όντας συνεπαρμένος από την εικόνα της, ένιωσα το χρόνο να σταματά, Χάθηκα στο χωροχρόνο για λίγο. Το μυαλό μου έκανε συνθέσεις, αποθέσεις και έφτιαχνε ιστορίες. Ήταν από τις σπάνιες στιγμές που καθάριζε η ομίχλη στα ματιά της και έκλεβα εικόνες από μέσα της. Έβλεπα όσα ήταν αλλά δεν είχε την παραμικρή ιδέα. Και εγώ δεν είχα την παραμικρή ιδέα αν θα το μάθαινε ποτέ. Τότε, χαμένος και σιωπηλός και γω στη σκέψη μου ένα “Ψιτ” δικό της ήρθε και με επανέφερε στην πραγματικότητα. Ένας ήχος τόσο απλός, που όμως τότε μου φάνηκε σαν να περιείχε όλο το νιάξιμο που ποτέ δεν είχε η παρουσία της στη ζωή μου. Και με ξύπνησε από όλα όσα ήθελα να ζήσω λίγο περισσότερο.
Το κομμάτι αυτό έχει αρκετό καιρό που δημιουργήθηκε, αλλά ο καιρός το έφερε μπροστά μου (χωρίς να ξέρω ακόμα γιατί) και αποφάσισα να το ολοκληρώσω και να το “αφήσω ελεύθερο”.
Η κοπέλα δεν κατάλαβε ποτέ τίποτα ούτε από εμένα ούτε από αυτήν και εγώ έμεινα στη στιγμή, που μάλλον ήξερα ότι δεν θα την ξαναείχα. Γι αυτό ίσως την κατέγραψα τότε έτσι. Άλλοι την καταγράφουν με εικόνα. Εγώ με ήχους. Άλλωστε μια φωτογραφία της στιγμής θα ήταν τόσο μονοδιάστατη. Ενώ η μουσική, παίρνει το ρόλο του αφηγητή και εξιστορεί. Και η ιστορία έχει πολλές εικόνες και χρώματα αόρατα από την ανθρώπινη ματιά.
“Και αν δεν σε ένιωσε ποτέ δεν ήταν αυτή που νόμιζες” λέει ο ποιητής. Μα και αυτό δεν είναι ο έρωτας; Ένα παιχνίδι φαντασιώσεων που οφείλεις όμως να πιστέψεις μέχρι τη στιγμή που η ψευδής εικόνα θα καταρρεύσει μπροστά σου. Και αυτό που θα μείνει από το γκρέμισμα θα είναι η αλήθεια.
Και αφού έμεινε το τίποτα, το τίποτα ήταν πάντα.
Γλυκιά ανοησία. Αλλά και διδαχή. Να είμαι πιο ταπεινός στις κρίσεις μου.
Τhe art of forgiveness
Forgiveness in a relationship of love is essential. We all make mistakes and we must make amends and fix the relationship. There is a certain sadness in breaking the illusion of the perfect relationship. However, for those that pass the hurdle of forgiveness, they will find that their relationship is stronger and more meaningful than ever before. Before the first fight, the relationship is like a fragile egg. Once that illusion is broken the relationship becomes much stronger. You become aware that your relationship can survive a disagreement.
Σαν παιδιά
Συνήθως συνδέουμε την παιδικότητα με την αφέλεια και την ανωριμότητα. Είναι και η “παιδικότητα” θύμα μιας γενικότερης ώριμης παρερμηνείας.
Είναι προσόν όμως να ανακαλύπτεις την παιδκότητα που έχασες. Όχι με το να γίνεσαι παιδί. Αυτό θα ήταν όντως ανόητο. Θα ήταν άρνηση να εξελιχθείς. Αλλά με το να ανακαλύπτεις το παιδί μέσα σου, κόντρα σε κανόνες, ορισμούς και νοητικές επιβολές της σύγχρονης κοινωνίας.
Μάλλον κάτι τέτοιο ανακάτεψε το τραγούδι του Σταύρου Παπασταύρου και μας εξανάγκασε να ασχοληθούμε μαζί του.
Καραβάκια
Καραβάκια και ταξίδια στο διάβα της ζωής. Μια μουσική για ένα όμορφο κομμάτι που ένα βράδυ “έπρεπε” να πειράξω.
Δεν ξέρω ακόμα αυτά τα “έπρεπε” γιατί έρχονται αλλά τις περισσότερες φορές η απάντηση αποκαλύπτεται αργότερα. Αν ένας ήχος τοποθετείται μέσα σε έναν άλλον και του μιλάει, έχεις ήδη την απάντηση σου.
μπες και μάθε ν’ αγαπάς”
Ξύπνα, βγες από το νου σου. Γίνε παρών.
Bowie
Η απώλεια ενός καλλιτέχνη αφήνει κενά. Όχι μόνο γιατί με αυτόν τον τρόπο αποχαιρετάς ένα μέρος της νεότητας σου αλλά και γιατί τέτοιες απώλειες αφήνουν κενό στον πλανήτη. Το ανθρώπινο δυναμικό ως αξία μειώνεται και αισθάνεσαι να αποδυναμώνεται η συμπαντική θετική ενέργεια. Δε θα μπορούσε ποτέ κανένας να γράψει μουσική για έναν μουσικό αλλά θα μπορούσε ίσως να καταγράψει ένα μέρος της παρακαταθήκης που άφησε μέσα του.